Hallo familie, vrienden en kennissen,

Sorry dat jullie zo lang hebben moeten wachten voordat er weer een verslag is verschenen, maar dat komt doordat mijn laptop kapot is. Ik zal meteen maar vertellen hoe dat is gebeurd. Twee weken geleden is het weer opeens omgeslagen hier in de provincie. Normaal is het rond deze tijd heerlijk, warm weer en komt de zomer in een rap tempo aanzetten, maar dat is blijkbaar dit jaar niet het geval. Ik was met Khushboo, een goede vriendin van mij uit het hostel, naar Wardha gegaan om wat te shoppen, maar omdat we altijd 'attendance' hebben om 9.30 moesten we op tijd weer terug met de tuktuk (wat we hier trouwens auto noemen, vet grappig). Net toen we in de tuktuk zaten, begon het te druppelen uit de hemel en binnen enkele minuten kwam er een enorme, maar dan ook ENORME plensbui naar beneden vallen. Samen met 7 andere mensen zaten we gepropt in een tuktukje te schuilen tegen het noodweer. Onweer en bliksem elke seconde en op een gegeven moment kwamen er zelfs hagelstenen van centimeters groot naar beneden vallen. Erg ongebruikelijk weer voor deze tijd van het jaar! We konden natuurlijk niet verder rijden en we moesten meer dan een halfuur schuilen voordat we langzaam verder konden. Onderweg lagen er overal omgewaaide bomen en lagen er plassen zo groot als zwembaden op de weg. Het waterafvoersysteem hier in India is óf niet aanwezig óf van slechte kwaliteit dus al het water blijft gewoon liggen op de grond. Eindelijk aangekomen bij het hostel (meer dan een uur te laat voor attendance) bleek het hele hostel ook ondergelopen te zijn, inclusief mijn kamer. Overal lag water op de grond en ook mijn hele bureau was drijfnat, waar dus ook mijn laptop op stond. Na drie dagen drogen, gaat hij wel nog aan, maar aangezien de letters 'c', 'd' en 'e' het niet doen, gaat typen erg moeilijk. Dit weer heeft een paar dagen doorgezet en nu wordt het langzaam weer wat beter. Een van de zusters vertelde me dat ze in haar hele leven dat ze in Sevagram woont (wat 36 jaar is) slechts vier keer hagel heeft gezien, dus het was een vrij unieke stortbui. Fijn dat ik ook dat weer heb mogen aanschouwen...
Na vier weken co-schap lopen op de kinderafdeling mocht ik twee weken meelopen op de neonatale intensive care unit (NICU). Het leuke van deze unit was dat ik mee mocht naar de labour room om daar kindjes op te vangen na de bevalling. De belangrijkste taak van een kinderarts bij een bevalling is om het kind te redden mocht het in ademnood zijn. Na een paar keer meekijken en meehelpen werd ik al snel in mijn eentje naar de labour room gestuurd. "Bel meteen als er iets is." zeiden de kinderartsen, maar als een kind echt geen zuurstof krijgt, moet er binnen seconden gehandeld kunnen worden en kan ik niet wachten op de artsen. Natuurlijk had ik me volledig ingelezen mocht er een dergelijke situatie voorkomen maar spannend vond ik het elke keer wel. Gelukkig huilden alle kinderen meteen na de bevalling en heb ik nooit een kind hoeven beademen. In Nederland was me NOOIT de mogelijkheid gegund om zo'n grote verantwoordelijkheid in mijn eentje te dragen. Naast de labour room lagen er ook meerdere baby's opgenomen in de unit. Eén keer heb ik meegemaakt dat een baby'tje is overleden, omdat de longen niet goed functioneerde. Niet leuk om mee te maken, maar wel nuttig achteraf want ik mocht oefenen met intuberen op het lijkje. Klinkt voor veel mensen misschien wat luguber, maar dit is de beste manier om intuberen voor de eerste keer te oefenen.
Omdat ik de vorige keer ziek werd in Nagpur vond ik dat ik het nog een keer over moest doen, dus op mijn vrije zondag ben ik samen met Khushboo en Devyani met de trein naar Nagpur gegaan om daar de stad te bekijken en wat te shoppen. Nagpur is wat moderner dan Sevagram en er was zelfs een heuse westerse mall. De prijzen van de kleding lagen dan ook op westerse hoogtes. Helaas moesten we wederom op tijd terug naar Sevagram voor de attendance, wat me vaak grondig irriteert.
Vorige week is Moniek ook aangekomen hier in Sevagram. Zij gaat hier haar co-schap Gynaecologie doen en zal hier samen met mij twee weken zitten en daarna zal zij hier blijven en ik zal teruggaan naar Nederland. Het is erg fijn voor haar dat ik hier al goed gewend ben en haar alles kan laten zien in het ziekenhuis en de omgeving. Ik moest weer even erg wennen aan het Nederlands praten, want ik had in zes weken bijna alleen maar Engels gepraat. Jammer is dat ik nu mijn kamer moet delen met iemand anders, terwijl ik net zo gewend was aan alle ruimte;)
Afgelopen week is Nikki getrouwd met haar verloofd Veshu. Nikki kende ik al vanaf mijn eerste dag dus natuurlijk was ik ook uitgenodigd voor haar bruiloft. Twee dagen voor de bruiloft was er voor ingewijden ook een bijeenkomst waarbij ze mehendi/henna over haar gehele onderarmen en voeten aanbrachten. Zelf kreeg ik meteen ook wat mehendi op mijn arm. Gelukkig is dat hier in het ziekenhuis geen probleem qua hygiëne. Twee dagen later was dan de officiële huwelijksavond en was er een grote ceremonie en feest ter ere van het bruidspaar. Ik voelde me wederom erg vereerd dat ik een echte Indiase traditie mocht meemaken. Meteen ook een goede reden om een sari te dragen. Wat overigens alles behalve comfortabel is.
De laatste twee weken van mijn co-schap loop ik mee met Community Medicine. Dit is een specialisme dat in Nederland niet voorkomt maar te vergelijken valt met een combinatie tussen huisartsen en de GGD. Ze doen veel aan gezondheidspreventie en voorlichting en binnen het ziekenhuis checken ze alle patiënten voordat ze worden doorverwezen naar de specialisten. Omdat Community Medicine voornamelijk afspeelt in de kleine, wat verder gelegen dorpjes van India was ik afgelopen week en zal ik komende week doorbrengen in een andere accommodatie, gelegen dicht bij Bhidi. Dit is best een mooie accommodatie en een stuk rustiger dan het hostel. Helaas misschien wat te rustig. Gelukkig zitten er ook aardige arts-assistenten waarmee ik goed kan kletsen en heb ik mijn e-reader bij om boeken te lezen. Internet doet het helaas niet meer daar sinds de storm dus whatsappen zit er daar niet in.
72% van de bevolking van India woont in de 'rural area', en dus niet in de stad. Dit is een heel ander India dan het India wat je ziet in toeristische gebieden en in grote steden zoals Delhi en Mumbai. Bijna iedereen werkt als boer op het land en via verlaten landweggetjes kom je bij dorpjes van 1000 tot 3000 inwoners terecht. Huizen zijn slecht en sanitaire voorzieningen ontbreken bij veel mensen. Het probleem zit 'm niet per se in die voorzieningen maar meer in de cultuur. Die inwoners WILLEN namelijk helemaal geen toilet in hun huis. In de rural areas van India is namelijk veel sprake van 'public field defecation'. Groepen mannen of groepen vrouwen gaan dan samen het veld in en gezellig samen poepen. Dit is tevens ook een goede gelegenheid om even samen bij te kletsen en roddels uit te wisselen over het dorp. Dus zelfs als de regering geld geeft voor sanitaire voorzieningen in de dorpen worden deze nauwelijks gebruikt want men wil dat helemaal niet. Hulpverleners doen er alles aan om de mensen uit te leggen dat het onhygienisch en gevaarlijk is, maar (net zoals in Nederland) zijn gewoontes en cultuur moeilijk om te buigen in een samenleving.
Nog maar zeven dagen in India en dan vlieg ik alweer terug naar Nederland. De tijd is echt snel gegaan en ik vind het raar om te bedenken dat de vrienden die ik hier heb gemaakt waarschijnlijk nooit meer terug ga zien. Gelukkig heb ik wel mooie herinneringen om te bewaren!